امروزه کاتتریزاسیون ورید مرکزی به عنوان یک وسیله تشخیصی و درمانیب به طور شایع در مراکز درمانی مورد استفاده قرار می گیرد. آسیب شریان مجاور ورید شایع ترین عارضه آن است که می تواند منجر به عوارض خطرناکی گردد. آنوریسم کاذب یکی از عوارض تاخیری آسیب شریانی است که به صورت یک توده ضربان دار با اثر فشار بر ارگان های مجاور یا حتی خونریزی شدید و کشنده تظاهر می کند. در این مقاله یک مورد بسیار نادر آنوریسم کاذب بزرگ شریان ساب کلاوین به دنبال کاتتریزاسیون ورید معرفی می گردد.

پیشینه و هدف: کاتتریزاسیون ورید مرکزی یک روش مهم برای کودکانی است که تحت عمل جراحی قلب قرار می گیرند. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر تکنیک لندمارک آناتومیک توسط فلو بیهوشی قلب پس از گذراندن شش ماه از دوره آموزشی در دسترسی به ورید ژوگولار داخلی در کودکان کمتر از 6 سال تحت عمل جراحی مادرزادی قلب بود. مواد و روش ها: در مجموع 70 کودک کمتر از 6 سال که تحت جراحی قلب قرار گرفتند همراه با کاتتریزاسیون ورید ژوگولار داخلی، به صورت آینده نگر تجزیه و تحلیل شدند. تمام کاتریزاسیون ها توسط دستیاران فلوشیپ بیهوشی قلب (که 6 ماه تحت آموزش بودند) انجام شد. اطلاعات شامل مشخصات دموگرافیک، میزان موفقیت و عوارض جانبی مرتبط با کاتتر ثبت شد. نتایج: میزان موفقیت در قرار دادن کاتتر در ورید ژگولار داخلی راست در اولین تلاش 68/5 % بود (48 مورد) میزان موفقیت در تلاش های دوم و بیشتر 21/5 % (15 مورد) و میزان شکست (تعبیه کاتتر از فرید مرکزی دیگر ورید فمورال یا ساب کلاوین) 10% (7 مورد) بود. در اولین تلاش موفق، بیشترین موارد بدون عارضه بوده اند 48/5% (34 مورد) و در دومین و چندین تلاش موفق (حداکثر 4 بار)، عارضه آریتمی غالب بوده است و نیز پانکچر شریانی در مجموع 51/5 % (36 مورد) مشاهده شد. نتیجه گیری: مطالعه ما نشان داد که به نظر می رسد هنوز تکنیک لندمارک آناتومیک توسط اپراتورهای با تجربه در کودکان تحت عمل جراحی قلب مادرزادی، ایمن و موثر است.

مقدمه: مشکلات شیمی درمانی مانند نیاز به رگ گیری و تزریقات مکرر با ابداع پمپ های انفوزیون داخل وریدی (پورت های زیر جلدی) مرتفع گردیده است، به این ترتیب، عروق بیمار آسیب نمی بیند و درد تزریقات مکرر که عامل نگرانی و استرس است نیز از بین می رود. این تحقیق با هدف بررسی عوارض عمل پورت گذاری با رویکرد ورید ساب کلاوین در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امام رضا (ع) در تهران از سال 1387 تا پایان سال 1388 انجام شد.روش ها: این تحقیق توصیفی بر روی 100 بیمار که برای شیمی درمانی در بیمارستان امام رضا (ع) در تهران بستری شدند، انجام شد. بیمارانی که شرایط ورود به مطالعه مانند عدم مصرف آنتی کوآگولان، عدم ابتلا به ترومبوسیتوپنی و عدم مصرف آنتی بیوتیک در ماه گذشته را داشتند، وارد مطالعه شدند. در پایان اطلاعات مربوط به سن، جنس و نیز عوارض مورد نظر استخراج گردید.یافته ها: از 100 بیمار تحت مطالعه، 57 درصد مرد و 43 درصد زن در سنین 14 الی 80 سال با میانگین سنی 42±9.8 سال بودند. شایع ترین عارضه از کار افتادگی دستگاه پورت (15 درصد) بود. سایر عوارض به ترتیب شیوع، خون ریزی (3 درصد)، عفونت (2 درصد)، جابه جایی (1 درصد) و آمبولیزاسیون کاتتر (1 درصد) بود. هیچ موردی از نیوموتوراکس و هموتوراکس مشاهده نشد.نتیجه گیری: پورت گذاری روش درمانی ارزان و سریعی می باشد که با وجود عوارض کم از کارآیی درمانی بالایی برخوردار است. همچنین راحتی و آسایش بیشتری برای بیماران و همراهان آن ها به ارمغان می آورد.

مقدمه: کانولاسیون وریدهای بزرگ مرکزی روش استاندارد کلینیکی برای پایش فشار ورید مرکزی (CVP) است. همچنین کاتتر ورید مرکزی برای اهداف درمانی مختلفی به کار می رود. گایدلاین های کنونی توصیه به قرارگیری نوک کاتتر در اجوف فوقانی (SVC) بالاتر از محدوده سفالیک برگشتگی پریکارد می دهند. هدف این مطالعه تعیین محل دقیق قرارگیری نوک کاتتر ورید مرکزی با مقایسه دو روش مختلف کارگذاری بود.مواد و روش هل: در این مطالعه مداخله ای، 100بیمار بالغ کاندید عمل جراحی قلب باز CABG که نیاز به کانولاسیون وریدمرکزی داشتند به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول با روش تخمین عمق کارگذاری کاتتر با روش 15 سانتی متر و گروه دوم با روش C-Length تحت کانولاسیون ورید مرکزی قرار گرفتند. با نرم افزار آماری SPSS و به کارگیری تست های آماری کای اسکوئر و T بررسی آماری انجام شد و P value <0.05 معنی دار تلقی گردید.یافته ها: در گروه 15 سانتی متر 100% کاتترها پایین تر از خط C قرار گرفتند و فاصله نوک کاتتر تا خط C به طور میانگین 4.22±2.10 سانتی متر پایین تر از خط C بود. در گروه C-Length در 26 مورد (52%) کاتتر در پایین خط C قرار گرفت که میانگین فاصله نوک کاتتر تا خط 0.7±0.5 C سانتی متر پایین تر از خط C بود. مقایسه محل قرار گیری نوک کاتتر در دو گروه تفاوت معنی داری را نشان می دهد (P=0.00).نتیجه گیری: روش C-Length در مقایسه با روش 15 سانتی متر در تشخیص محل درست نوک کاتتر روش قابل اعتمادتری است و برای جلوگیری از عوارض جای گذاری نامناسب کاتتر روش C-Length روش ارجح تر و ایمن تری است.

زمینه و هدف: کاتتر ورید مرکزی از مفیدترین ابزارهای پایش بیماران بدحال و مسیر عمده تغذیه وریدی است و در بیمارستان های عمومی و بخش مراقبت های ویژه به طور شایع مورد استفاده قرار می گیرد. استفاده از این وسیله با عوارض شایع و نادر همراه است.معرفی بیمار: خانمی 24 ساله به علت ترومای نافذ قفسه سینه و هموتوراکس حجیم که به اورژانس جراحی بیمارستان قائم (عج)، دانشگاه علوم پزشکی مشهد مراجعه نموده و تحت عمل جراحی اورژانس توراکوتومی قرار گرفته و جهت احیای بیمار قبل از جراحی کاتتر ورید مرکزی (از طریق ورید ژگولر داخلی) گذاشته شد. حین کارگذاری کاتتر، ورید اجوف فوقانی دچار آسیب شد که به صورت یک هماتوم حجیم و تاخیری در مدیاستن خود را نمایان ساخت.نتیجه گیری: هدف از ارایه این گزارش، آگاه شدن بر این عارضه نادر و نحوه برخورد با آن است که می تواند بسته به شدت آسیب به صورت محافظه کارانه و یا مداخله جراحی باشد.

اهداف: کاتتر ورید مرکزی که در وریدهای فمورال، ژوگولار و ساب کلاوین قرار داده می شود، بیشتر در بخش های مراقبت های ویژه برای اهداف متعدد (مانیتورینگ همودینامیک، تجویز داروها، تغذیه کامل تزریقی، دیالیز و غیره) استفاده می شود. به طور کلی کارگذاری کاتتر به خصوص کاتتریزاسیون ورید ساب کلاوین در کودکان بدحال دارای عوارضی است. هدف از این مطالعه بررسی ایمنی استفاده از روش فوق ترقوه ای در کاتتریزاسیون ورید ساب کلاوین در کودکان بستری در آی سی یو بود. مواد و روش ها: در این مطالعه گذشته نگر، بیمارانی که سن آنها بین 1 ماه تا 18 سال بود و از سال 1398 تا 1399 (در مدت 20 ماه) در بخش مراقبت های ویژه اطفال بیمارستان نمازی شیراز بستری بودند و کاتتر ورید مرکزی از طریق روش فوق ترقوه ای در ورید ساب کلاوین برای آنها قرار داده شده بود، وارد مطالعه شدند. سپس عوارضی مانند خونریزی، سوراخ شریان، پنوموتوراکس و میزان شکست این روش با بررسی فرم های مخصوص موجود در پرونده پزشکی ثبت و بررسی شد. یافته ها: در طول 20 ماه، 282 بیمار در این مطالعه وارد شدند که از این تعداد 45/7 درصد دختر و 45/3 درصد پسر بودند. میانگین سنی نمونه ها پنج سال و یک ماه با انحراف معیار 5/4 سال بود و 95 درصد از بیماران انتوبه بودند. در 280 بیمار، کاتتریزاسیون (99. 3 درصد) موفقیت آمیز بود و در مطالعه ما، میزان کلی عوارض کاتتریزاسیون ورید ساب کلاوین با روش فوق ترقوه ای 0. 7 درصد بود و تنها عارضه گزارش شده، پنوموتوراکس بود و عارضه دیگری مشاهده نشد. نتیجه گیری: کاتتریزاسیون ورید ساب کلاوین از طریق روش فوق ترقوه می تواند روش مناسبی برای دسترسی ورید مرکزی در اطفالان، حتی در بیماران با تهویه مکانیکی باشد.

چکیده: کاتترهای ورید مرکزی از جمله پرکاربردترین تجهیزات مصرفی هستند که به عنوان دسترسی عروقی، در بخش های اورژانس، بخش های ویژه، اتاق عمل ها و یا دیالیز مورد استفاده قرار می گیرند. هدف از این مطالعه ارزیابی عوارض مرتبط با کاتترهای ورید مرکزی از جمله عفونت و عوارض مکانیکی ناشی از کارگذاری این وسایل و روش های کاهش این عوارض از دیدگاه علوم مهندسی پزشکی است. برای این منظور از منابع اطلاعاتی Elsevier، PubMed، Springer Link و Google Scholar استفاده شد. نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که در کنار رعایت دستورالعمل های بهداشتی و درمانی کنترل عفونت و وسایل حفاظت فردی، نقش طراحی شکل و متریال استفاده شده در ساخت کاتتر می تواند نقش مهمی در کاهش عوارض ناشی از کارگذاری این وسایل نظیر ترومبوز و عفونت های ناشی از کاتترهای ورید مرکزی (CRBSi) داشته باشد. علاوه بر این انتخاب گایدوایر مناسب نقش مهمی در کاهش عوارض ناشی از کارگذاری این وسایل دارد.

زمینه و هدف: فشار ورید مرکزی (central venous pressure: CVP) یکی از پایش های ضروری طی عمل جراحی پیوند عروق کرونر است. گذاشتن کاتتر ورید محیطی و اندازه گیری فشار آن (peripheral venous pressure: PVP) به نسبت کاتتر ورید مرکزی راحت تر، کم عارضه تر و کم هزینه تر است. این مطالعه به منظور مقایسه فشار ورید مرکزی با فشار ورید محیطی جلوی آرنج در جراحی پیوند عروق کرونر قلب در سه مرحله زمانی قبل از پمپ، روی پمپ و بعد از پمپ انجام شد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی تحلیلی روی 84 بیمار (58 مرد و 26 زن) با کلاس فیزیکی ASA III داوطلب پیوند عروق کرونر قلب مراجعه کننده به بیمارستان شفا کرمان طی دی ماه 1386 تا مرداد ماه 1387 انجام شد. پس از برقراری بیهوشی با فنتانیل با دوز 10 میکروگرم در کیلوگرم، دیازپام با دوز 0.2 میلی گرم در کیلوگرم، اتومیدیت با دوز 0.4 میلی گرم در کیلوگرم، آتراکوریم با دوز 0.5 میلی گرم در کیلوگرم و یا پاولن با دوز 0.1 میلی گرم در کیلوگرم برای تمام بیماران تنفس کنترله برقرار شد. نگهداری بیهوشی با سوفنتانیل (یک سی سی) و میدازولام (یک میلی گرم در 10 کیلوگرم) صورت گرفت. سپس کاتتر ورید مرکزی برای تمام بیماران گذاشته شد. وریدهای ناحیه جلوی آرنج ورید بازیلیک با کاتتر کانوله گردید. هر دو کاتتر به یک سیستم اندازه گیری متصل شدند. سپس برای هر بیمار CVP و  PVPهم زمان و به فواصل هر 20 دقیقه در سه مرحله زمانی قبل از پمپ، روی پمپ و بعد از پمپ اندازه گیری شد. میانگین مقادیر و سپس هماهنگ یا ناهماهنگ بودن تغییرات ثبت شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری STATA-10 و آزمون آماری ANOVA و رگرسیون خطی تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میانگین CVP قبل از پمپ 6.8±0.9 میلی مترجیوه و میانگین 8.8±1 PVP میلی مترجیوه و ضریب همبستگی این دو متغیر 0.67 بود و اختلاف میانگین CVP و ±2 PVP میلی مترجیوه تعیین شد(P<0.05) . میانگین CVP روی پمپ 3.9±1 میلی مترجیوه و میانگین 7.6±1 PVP میلی مترجیوه و ضریب همبستگی آن ها 0.46 بود. اختلاف میانگین این دو متغیر ±3.7 میلی مترجیوه بود (P<0.05). میانگین CVP بعد از پمپ 6.5±1 میلی مترجیوه و میانگین 8.5±1 PVP میلی مترجیوه و ضریب همبستگی آنها 0.72 بود. اختلاف میانگین این دو متغیر ±2 میلی مترجیوه بود (P<0.05).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که CVP و PVP در جراحی پیوند عروق کرونر قلب حتی در شرایط روی پمپ که تغییرات همودینامیک شدیدتر است؛ با یکدیگر رابطه دارند و جهت تغییرات آن ها با یکدیگر هماهنگ است. لذا PVP می تواند به عنوان یک جایگزین مفید بالینی برای تخمین CVP به کار رود.

مقدمه: کاتترهای ورید مرکز ی بیشتر به عنوان یکی از راه های دسترسی عروقی در بیمارانی که نیاز به دیالیز دارند، مورد استفاده قرار می گیرد. استفاده از این کاتترها، دارای عوارضی مانند عفونت محل کاتتر است که می تواند منجر به افزایش مدت بستری در بیمارستان، مرگ و میر و افزایش هزینه های درمانی شود. شایع ترین شکل عفونت در ارتباط با کاتتر ورید مرکزی، عفونت محل ورود آن است. هدف: تعیین عفونت های کاتتر ورید مرکزی در بیماران تحت همودیالیز مرکز آموزشی پژوهشی و درمانی رازی رشت. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت مقطعی بر 170 بیمار همودیالیزی مراجعه کننده به بیمارستان رازی در مدت یک سال انجام شد. برای گرد آوری داده ها از پرسش نامه ای دربرگیرنده اطلاعات دموگرافیک و اطلاعاتی در مورد معیارهای ظاهری عفونت استفاده شد. تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS v. 21 و آزمون های آماری کای اسکولر و رگرسیون لوجستیک انجام شد. نتایج: 3/58 % شرکت کنندگان مرد و 3/39 % خانه دار بودند. میانگین و انحراف معیار سن نمونه ها 8/13± 5/56 ساله بود. شایع ترین نشانه عفونت، تب بود (4/77%). 8/98 % بیماران کاتتر ورید ژگولار داخلی راست و 2/45 % پیشینه مصرف آنتی بیوتیک برای شست و شوی کاتتر داشتند. عفونت کاتتر با سن (03/0=p)، شغل(01/0=p)، شغل همسر (03/0=p)، تحصیلات (001/0>p) و سابقه مصرف آنتی بیوتیک (0001/0>p) ارتباط آماری معنی دار داشت. سن (007/0=p) و مدت کارگذاری کاتتر (069/0=p) به عنوان متغیرهای پیش بینی کننده عفونت کاتتر بودند به طوری که شانس بروز عفونت در افراد زیر 40 سال نسبت به بالای 60 سال، 8/3 برابر بود. نتیجه گیری: عوامل سن و مدت کارگذاری کاتتر می تواند در پیش بینی عفونت کاتتر ورید مرکزی نقش داشته باشد.